Clarinda van Lunteren vocht twee keer tegen borstkanker
REDMAR SMIT – Het leven geeft je soms dingen waar je niet om vraagt. Daar kan Clarinda van Lunteren (48) over meepraten. Ze kreeg in haar leven twee keer te maken met een agressieve vorm van borstkanker en maakte een zware burn-out door. In alle moeilijkheden hield ze het hoofd omhoog en vertrouwde ze ondanks al haar vragen op God. ‘Hij schrijft Zijn verhaal in mijn leven.’
Toen Clarinda 32 jaar was, ontdekte ze zelf een knobbeltje in haar borst. ‘Na onderzoek bleek dat ik de agressiefste vorm van borstkanker had die er bestond. Dat was een enorme schok. Onze oudste dochter was toen net een jaar.’
Vertrouwen
Clarinda belandde in een zwaar behandeltraject. ‘Maar ik was jong en veerkrachtig. In die periode heb ik de gedachte aan de dood stelselmatig uit mijn gedachten weggeschoven. Ik wist natuurlijk dat kanker dodelijk kon zijn, maar ik geloofde het niet echt. Ik word beter, daar zal ik voor strijden. Ergens is dat wegvluchten, er niet aan willen, maar ook vertrouwen. In God, in het leven, in de dokters. Ik kreeg een borstsparende operatie en na chemo en bestraling pakte ik mijn leven snel weer op. We kregen nog twee dochters en ik veranderde van baan. Toch is de angst om weer ziek te worden nooit weggegaan. Het wordt langzaamaan wel onderdeel van je leven. De arts zei: “Je hebt nu net zo veel kans op kanker als iedere andere vrouw. Maar als deze vorm van kanker opnieuw terugkomt, is die bijna altijd dodelijk.” Dat is een heftige boodschap.’
Masker
De angst om opnieuw ziek te worden, werd in 2020 werkelijkheid. ‘Ik ontdekte in dezelfde borst opnieuw een knobbeltje. Uit de onderzoeken kwam niks. Toch zat het me niet lekker en ik vroeg om nader onderzoek. Ik bleek toch borstkanker te hebben … Dezelfde agressieve vorm als dertien jaar geleden. Mijn wereld stortte in. Na de uitslag heb ik twee weken als een robot geleefd en op de automatische piloot gewoon doorgewerkt. Daar kwam een einde aan toen ik op een zondagmorgen volledig uitgeput was, zowel lichamelijk als emotioneel. Het
‘De gedachten aan de dood kon ik niet langer wegstoppen.’
– Clarinda van Lunteren
Mama, ga je dood?
Het proces van de tweede keer kanker was heel anders. ‘Ik stond er zelf anders in’, legt Clarinda uit. ‘Ik was ouder, had meer levenservaring, ik had kinderen en ik was kostwinner geworden. En ik wist wat er ging komen … Chemotherapie vergeet je nooit meer. De gedachten aan de dood, die ik de eerste keer negeerde, kon ik niet langer wegstoppen. Mijn kinderen vroegen: “Mama, ga je dood?” Dat is zo confronterend! De boodschap van de arts dat de tweede keer vaak dodelijk is, bleef spoken door mijn hoofd. Ik wilde eerlijk zijn, dus moest ik ze vertellen dat ik het niet wist. Wat ik wel wist, is dat ik er alles aan ging doen om beter te worden, en de artsen ook. Onze kinderen hebben we daarom ook vanaf het eerste moment meegenomen in het proces. Dat ik steeds zieker werd, was zwaar voor ons hele gezin.’
Allergisch
Ook het behandeltraject verliep heel anders. ‘De mogelijkheden waren beperkt. Een borstsparende operatie was niet meer mogelijk. Ik kon ook niet meer bestraald worden, dus bleef chemo over. Ik bleek ook nog eens allergisch te zijn voor het type therapie voor mijn soort kanker. Ik had heel veel bijwerkingen. De hoeveelheid chemo werd meerdere keren verlaagd en ik kreeg een hoop andere medicatie om de bijwerkingen te verzachten. De arts zei op een gegeven moment: “Als dit niet werkt, kunnen we u niks anders meer geven. Dan stoppen we ermee, gaan we u vervroegd opereren en hopen we dat het genoeg is geweest.” Dan loop je ineens tegen de beperkingen aan van de medische wetenschap. Gelukkig heb ik het hele traject kunnen afmaken.’
Beperkte blik
Door de tegenslagen die Clarinda meemaakte, is ze anders naar het leven en de rol die God daarin speelt gaan kijken. ‘Het vertrouwen in God is niet veranderd. Voor mij is Hij Iemand die aan de basis van mijn leven staat en altijd bij mij is. Of Hij dichtbij of ver weg voelt, heeft veel meer met mij te maken dan met Hem. In 2017 had ik een zware burn-out en ervaarde ik God niet. Toch was er wel altijd het besef dat Hij bestaat. Sowieso wisselen gevoelens elkaar af. Soms word ik opgeslokt door het gewone leven, de andere dag leef ik bewuster met God. Maar het besef van Zijn aanwezigheid is hetzelfde gebleven. Ik heb geleerd dat het leven je dingen geeft waar je niet om gevraagd hebt. Wij willen dat God doet wat wij vragen. Ik – en velen met mij – hebben gebeden voor mijn genezing. Wíj denken dat het goed is dat ik langer blijf leven, maar het is de vraag of dat ook Gods plan is. Wij hebben een beperkte blik en bepalen niet ons eigen leven. God schrijft Zijn verhaal in mijn leven. Hoe meer ik dat besef, hoe kleiner de invloed wordt die ik wil uitoefenen op mijn leven. Ik geef het letterlijk aan God, omdat ik weet dat het bij Hem veilig is. Daarnaast is er ook teleurstelling: dát je geen invloed hebt op je leven, terwijl je dat soms wel wilt. Doordat ik nu anders naar het leven kijk, vraag ik mij af: wat is Gods wil in mijn leven? Als ik bid, bid ik dan in mijn eigen belang en voor wat ik denk dat goed is? Ik ben niet boos geweest op God, maar ik heb het wel naar Hem uitgeschreeuwd. Waarom, God? Wat wilt U? Ik was net hersteld van mijn burn-out en ik kreeg een grote taak in de kerk. Ik dacht: U wilt toch mensen in Uw wijngaard en dan dit? Ik begrijp er niks van! Dat vond ik moeilijk en frustrerend. God leek twee verschillende signalen af te geven. Mijn pijn en verdriet heb ik voor een groot deel kunnen verwerken door te schilderen. Welk schilderij je ook bekijkt, het is een zelfportret. Je ziet mijn ziel.’
‘Mijn kinderen vroegen: “Mama, ga je dood?” Dat is zo confronterend!’
– Clarinda van Lunteren
Klein
Er is veel gebeurd in het leven van Clarinda. Toch heeft ze de hoop nooit verloren. ‘God heeft me kracht gegeven. Ik houd niet altijd de moed erin, maar elke dag kies ik er wel bewust voor om de draad weer op te pakken. Ik weet niet wat de dag brengt, maar ik ga ‘m aan. Tijdens mijn ziekte deed ik dat heel bewust en dankte ik God voor weer een nieuwe dag. Ik voel me door Hem gedragen. Als ik geen geloof had, had het leven geen zin of waarde meer gehad. Er was niks meer over van hoe ik dacht dat mijn leven moest zijn. Het besef dat ik in Christus veilig ben, houdt me overeind. Ik weet niet wat de toekomst brengt, daar heb ik geen invloed op. Er blijft angst en ik durf niet goed vooruit te kijken. Ik ben bezig met re-integreren op mijn werk en pak steeds meer taken op. De geest wil wel, maar het lichaam soms niet. God leert me geduld. Ik ben een idealist en heb grote plannen, altijd gehad, maar nu zie ik meer dat het kleine zo veel waarde heeft. Ondanks dat er soms in ons leven een hoop niet mogelijk is, geloof ik dat we toch van betekenis kunnen zijn. Door te bidden, een kaartje te sturen, iets goeds te doen voor de maatschappij. Dat wil ik blijven doen. Want soms is iets kleins juist ‘Het vertrouwen heel groot.’
Steun nodig?
Heeft u in uw familie te maken met iemand die kanker heeft? En heeft u hulp of steun nodig? Kijk op de website van lotgenotengroep winstuitverlies.nl of alskankerjeraakt.nl. Zij helpen u graag.